-„Bo Ty nie będziesz nigdy szczęśliwy”
-„Taki ładny i na co, po co to gej?”
-„Znajdziesz tę miłość, przecież na nią zasługujesz”

To przykłady. Cenne te rady. Banalne. Co bym bez nich zrobił? Pewnie nie byłbym tak spełniony. Trawiło by mnie zmartwienie, sam nad sobą bym się użalał. Nie tędy droga!

Dziś mija prawie rok od kiedy poznałam wstrząsającą prawdę: mój mąż kocha faceta. Wyciągam znaleziony w czasie sprzątania list, czytam, po raz setny, tysięczny słowa, skierowanie do kolegi: „Tęsknie, kocham, pragnę Cię przytulić, spędzić z Tobą noc”. Powoli dociera do mnie prawda. Co robić, jak mu powiedzieć? Pojawia się nagły przypływ szlachetności i myśl jemu też nie jest łatwo. Pojawia się kolejne pytanie czy tak powinno być?

Mimo tego, że strach będzie zawsze, większy czy mniejszy ale będzie, dzięki Nim potrafiłem zrozumieć, że bycie gejem to najnormalniejsza sprawa na świecie! I tego Wam wszystkim gorąco życzę!!

Ilekroć pada słowo gej, podświadomość przełącza nasze rozumowanie na taryfę specjalną. Przed oczy natychmiast pchają się obrazy przebierańców z gejowskich parad: przerysowane, groteskowe postacie u jednych budzące śmiech u innych obrzydzenie; zwykle jednak trudne do wyobrażenia w zwyczajnym życiu.