Skoro jest Hadrian, to nasuwa nam się pytanie o jego ukochanego Antinousa. Pięknego cesarskiego ulubieńca możemy zobaczyć we wnętrzu Starej Oranżerii, mieszczącej Królewską Galerię Rzeźby, czyli zbiór marmurowych oraz gipsowych kopii najważniejszych dzieł rzeźbiarzy starożytnych i nowożytnych.

Przez bardzo długi czas postać Antoine Cierplikowskiego była pamiętana przede wszystkim za granicą, pod wieloma względami nie mieściła się bowiem w schemacie wielkiego Polaka. Trudno byłoby znaleźć kogoś, kto w sposób bardziej wyrafinowany uosabiałby stereotyp fryzjera-geja.

Fritz przywoził niemal z każdej podróży nowe dzieła sztuki lub ich kopie, które zdobywał sam lub za pomocą wypełniających jego zlecenia pośredników. Najwięcej eksponatów sprowadził do Małych Bejnun z bogatych w zabytki Włoch. Do jego siedziby napływały także przesyłki z Londynu i Paryża, zawierające zamówione odlewy rzeźb z tamtejszych kolekcji. Przywiezione do serca Prus Wschodnich, uchodzących wówczas za skraj cywilizowanego świata, stały się jedynym na tym terenie pomnikiem dawno minionej rzeczywistości, co do której pan na Bejnunach mniemał, że byłaby mu bardziej przyjazna od współczesności.

Pałac Urania w Kluż-Napoka stał się bardzo szybko centrum życia kulturalnego miasta. Jednocześnie organizowane w nim pokazy filmowe budziły kontrowersje, w związku z czym zdarzało się, że poddawano je cenzurze. Już sam budynek koncentrował na sobie uwagę miejscowych obrońców moralności ze względu na wieńczące fasadę płaskorzeźby przedstawiające pary nagich mężczyzn. Pomimo oficjalnych wyjaśnień, że symbolizują one pracę i naukę, oburzeni drobnomieszczanie wnosili skargi do władz miasta, a w miejscowej prasie pojawiły się żądania ich usunięcia.