Stereotypowych przekazów o samym "zjawisku sanatoryjnym" nasłuchałam się wiele od różnych znajomych, których ktoś z rodziny przebywał w takimż miejscu. Głównie były to informacje typu: to nie sanatorium, ale "kurwitorium", co tam się dzieje, poruta i burdel, etc

Problem nie polega na tym, że przestarzała książka stoi latami w rogu czytelni, a studenci i studentki mają do niej „swobodny dostęp” (swoją drogą moim pierwszym odruchowym skojarzeniem po przeczytaniu tego fragmentu raportu była wizja „zbioru zastrzeżonego”), tylko to, że materiały takie mogą być używane jako nadal aktualne. To jednak nie jest problem bibliotek, tylko osób prowadzących zajęcia i obowiązującego spisu lektur. Ciekawe zresztą, jak wiele starych homofobicznych książek leżało przez lata w zapomnieniu, dopóki nie sięgnęli do nich wolontariusze KPH w czasie swojej kwerendy.