|
Homikoteka XX w.
XX w.
Pomimo głębokich podziałów politycznych świata w latach 70. i 80 XX w., pomimo dyskryminacji gejów w wielu państwach, w Spartacusie można było znaleźć informacje niemal z całej kuli ziemskiej, także z krajów Europy Wschodniej. Kolejne roczniki informatora nie tylko pomagały podróżującym po świecie gejom, ale także integrowały środowisko gejowskie.
Prezentowany egzemplarz książki O miłości prawie wszystko, wydanej przez Ludową Spółdzielnię Wydawniczą i Towarzystwo Szkoły Świeckiej, jest bardzo zniszczony (strona tytułowa zachowała się w strzępach) zapewne na skutek intensywnego użytkowania przez wielu czytelników w ciągu kilku dziesięcioleci.
Dryjski wyraźnie odróżnia homoerotyzm, będący według niego „zjawiskiem normalnym, występującym powszechnie […] przed zupełną dojrzałością jednostki”, od homoseksualizmu, określanego przezeń jako odchylenie od normy, przy czym „prawdziwy homoseksualizm” był jego zdaniem „zawsze wrodzony” i miał charakter trwały („od kolebki aż do śmierci”).
Bolesław Popielski (1907-1997) był lekarzem, pracownikiem naukowym Uniwersytetu we Lwowie, a następnie profesorem Akademii Medycznej we Wrocławiu, wybitnym specjalistą z dziedziny medycyny sądowej i autorem licznych publikacji na ten temat. W 1961 r. założył Koło Seksuologów Polskich i był pierwszym przewodniczącym tej organizacji.
Wymowa utworów Teokryta była dla nowożytnych tłumaczy dużym problemem. Autor prezentowanego zbioru, krytyk i tłumacz Kazimierz Kaszewski, opatrzył jeden z tekstów komentarzem, że „nie wychowani na >Biesiadzie< Platona nie możemy pojąć tej miłości jednopłciowej; lecz jakże byśmy cenili ten wiersz, gdyby się stosował do osoby różnopłciowej”.
Mikołaj Kozakiewicz, U podstaw wychowania seksualnego, Warszawa 1969.
Mikołaj Kozakiewicz (1923–1998) należał do grona najpopularniejszych w latach 70. i 80. XX w. autorów publikacji poświęconych problemom oświaty i wychowania, a szczególnie wychowania seksualnego. Z wykształcenia był filozofem i socjologiem, a swą karierę zawodową zaczynał w 1945 r. od posady wielskiego nauczyciela. W młodości związał się
Książka „AIDS. Nowa choroba” jest powszechnie uważana za pierwszą w Polsce i Europie Wschodniej publikację na ten temat. Prezentujemy dwa jej fragmenty: pierwszy zawiera ówczesne poglądy na temat grup społecznych najbardziej narażonych na AIDS, drugi jest opisem postaw wobec homoseksualistów i innych osób podejrzewanych o nosicielstwo wirusa HIV.
Fragmenty te uzmysławiają nam, jak postrzegano homoseksualność w czasach wspominanych przez wielu naszych rodaków z niejakim sentymentem, gdy „Polska rosła w siłę a ludziom żyło się dostatniej”, inżynier Karwowski budował Trasę Łazienkowską, a pułkownik Hermaszewski poleciał w kosmos i wrócił!
Aby zamieścić ogłoszenie należało udać się do jednego z biur ogłoszeń i reklamy „Kuriera Polskiego”, ewentualnie wysłać tam za pośrednictwem poczty treść ogłoszenia oraz przekaz pieniężny. Zainteresowani ofertą mogli pisać bezpośrednio do ogłoszeniodawcy (o ile podał swój adres do korespondencji) ewentualnie do biura ogłoszeń, podając numer ogłoszenia. Następnie biuro rozsyłało korespondencję do ogłoszeniodawców.
Choć pierwsze wydanie prezentowanej książki ukazało się zaledwie 25 lat temu, ma ona od dawna charakter historyczny. Jednakże stwierdzenia, że w interesie społeczeństwa „leży jak największa integracja homoseksualistów w heteroseksualnym społeczeństwie”, a represjonowanie „nie jest korzystne ani dla homoseksualistów, ani dla społeczeństwa, którego są częścią”, zachowują swą aktualność.
|
|
Pierwsza biografia słynnej pisarki. Wydana w roku 1972 - trzydzieści lat po tragicznej śmierci Virginii - od razu stała się dziełem klasycznym i podstawowym punktem odniesienia, a Bell autorytetem w kwestiach dotyczących życia pisarki. Qentin Bell, siostrzeniec Virginii, znał dobrze nie tylko ją samą, ale także całe jej otoczenie - rodzinę, przyjaciół, członków Grupy Bloobmsbery - niemal wszystkie osoby, które pojawiają się w biografii. 