|
Homikoteka XX w.
XX w.
„Heliogabal wnuk Mezy” to książka wyjątkowa pośród ówczesnych powieści historycznych, porusza bowiem problem orientacji seksualnej i tożsamości płciowej nastoletniego cesarza zarówno w wymiarze beletrystycznym jak i edukacyjnym.
W wyborze dzieł niemieckich poetów, przygotowanym przez Napierskiego dla wydawanej w Lublinie Biblioteki Kameny, znalazło się kilka utworów Platena. Jest wśród nich oda oznaczona numerem IV, będąca tajemniczą wizją spotkania z rzymskim chłopcem, którego urodą zachwyciłby się nawet Bachus.
Tekst o charakterze autobiograficznym, opublikowany w tomie Bobo, który ma formę dziennika, bazującego na autentycznych zapiskach z okresu między trzynastym a szesnastym rokiem życia autora. Znajdujemy tam liczne informacje na temat dojrzewania seksualnego i erotycznych pragnień nastoletniego Goldszmita.
Do największych dzieł Pawlickiego należy niedokończona praca Historya filozofii greckiej, której pierwszy tom ukazał się w 1890 r. Pierwsza część tomu drugiego, wydana w 1903 r., zawiera omówienie filozofii Ksenofonta i Platona. Pawlicki przeanalizował platońską Ucztę, poświęcając sporo uwagi znajdującym się w niej rozważaniom na temat androgynii i erotyki.
Prezentowane dziś hasło poświęcone trybadii, czyli miłości lesbijskiej, zostało opracowane na podstawie materiałów zebranych przez Paula Brandta, filologa klasycznego i historyka sztuki, znanego szerzej jako Hans Licht, autora prac o historii seksualności.
Pierwsze wydanie „Sexualethik und Sexualpädagogik” ukazało się w 1907 r. Homoseksualizm został w niej przedstawiony jako przejaw słabości moralnej, którą można i należy przezwyciężać za pomocą ascezy, wyzwalającej człowieka od „nieświadomych popędów” i kierującej go ku „duchowemu przeznaczeniu”.
Samozwaniec bawiła a niekiedy także oburzała. W satyrycznej powieści „Czy pani mieszka sama?”, znakomicie zilustrowanej przez Gwidona Miklaszewskiego, zawarła barwny, niemal dokumentalny wątek wprowadzający nas w świat warszawskich homoseksualistów lat 60. XX w.
„[N]owoczesne ustawy karne powinny pociągać do odpowiedzialności karnej za homoseksualne zaspokajanie popędu płciowego tylko wówczas, jeżeli ono łączy się z gwałtem osoby drugiej, wyrządza jej dotkliwą szkodę, wywołuje zgorszenie lub tyczy się osób nieletnich”.
Książka zawiera stosunkowo niewiele wzmianek o homoerotycznych wątkach w mitologii greckiej, musimy jednak pamiętać, że przez wielu ówczesnych autorów były one w ogóle pomijane milczeniem.
W ciągu dwóch lat książka była wznawiana w Leningradzie, Dniepropietrowsku, a nawet w Rydze. W 1929 r. ukazał się w Tallinie jej przekład na estoński, a w Warszawie przekład na język jidysz. Jednakże pomimo międzynarodowej popularności (a może w związku z nią) już w 1930 r. publikacja została zakazana w Związku Radzieckim.
|
|
Jeden z późnorzymskich historyków, ukrywający się pod pseudonimem Eliusz Lampridiusz, pisał o nim, że najwyższe urzędy w państwie powierzał ludziom niskiego pochodzenia, tancerzom, woźnicom, kucharzom i fryzjerom oraz mężczyznom obdarzonym dużymi członkami. Składał krwawe ofiary z dobrze urodzonych i pięknych chłopców, a następnie badał ich wnętrzności w celach wróżebnych. W pałacu cesarskim urządził łaźnię publiczną, by mógł w niej poznawać jurnych mężczyzn i oddawać się im. Co więcej, w gmachach publicznych organizował zgromadzenia nierządnic, na których dyskutowano o rodzajach strojów i przyjemnościach cielesnych. Jeździł po mieście nago rydwanem, do którego zaprzęgał nagie kobiety.