Jedną z istotnych cech społeczeństwa rzymskiego było dążenie do prawnego usankcjonowania wszelkich dziedzin życia. Toteż właśnie wówczas nastąpiły próby wprowadzenia związków homoseksualnych do systemu prawnego.

Każdy, kto spędził choćby kilka dni w którymś z krajów północnej Afryki, zauważył zapewne mężczyzn całujących się na powitanie, trzymających się za ręce podczas rozmowy lub spaceru i wreszcie spędzających wspólnie znaczną część dnia w kawiarniach, w wyłącznie męskim gronie. Wszystko to może w pierwszym momencie wydać się przybyszowi wyjątkową ekspresją homoerotyzmu.

Ośmielony wylewnością księżnej pewnie spytałbym jeszcze, czy lubi czytać poezję Teokryta, jakie odczucia budzą w niej piękne wersy opiewające miłość Komatasa do Klearysty i Lakona do Kratydasa. Cóż bym usłyszał w odpowiedzi? Czy to, że bliskie jej są piękno i miłość w każdej z wielu swych postaci. Że nieobce są jej także strofy Safony.

Wszakże koryfant Aleksis o boskiej postaci niczym z kości słoniowej, w której niepojętnie piękne męskie kształty i dziewiczy, delikatny powab stapiały się ze szlachetną prostotą i spokojnym dumnym chłodem, prześcigał kunsztowną gibkością i zefirową lekkością wszystkich.