11 czerwca 2005 na pewno będzie stanowił ważną datę w moim życiorysie. Doświadczenie pokoleniowe? Być może. Na pewno pierwsze tego typu przeżycie dla wielu gejów i lesbijek, ich rodzin i przyjaciół w Polsce. ...

Niniejszym stolica Meksyku dołącza do miast przyjaznym homikom - można będzie zawierać związki partnerskie. Gratulujemy! ...

Gdy z uda lewego zsuwał się jego kusy ręczniczek... Blogerzy rozpalą nas do czerwoności swymi pikantnymi postami... ...

Rok temu Profesor Głowiński opublikował głośną opowieść autobiograficzną „Kręgi obcości” – gdzie pisał miedzy innymi o swoim dzieciństwie w latach niemieckiej okupacji (jest jednym z dzieci uratowanych z warszawskiego getta przez Irenę Sendlerową), a także o swojej orientacji, dokonując swego rodzaju coming-outu. ...

Stanowiliśmy interesujące grono. Marcin próbuje sił w zawodzie modela; ja jestem czeladnikiem kowalskim pokrytym tatuażami i z irokezem na głowie; Benjamin, Holender, tłumacz i aktor, mieszkał w Polsce jeszcze zanim Marcin i ja się urodziliśmy. Łączy nas głównie znajomość języka i orientacja seksualna. Różnimy się gustem, poglądami, doborem literatury i muzyki, stylem ubioru... właściwie wszystkim, może oprócz tego, że przypadkiem każdy z nas ma brodę. ...

Niosłem ci kanapeczkę – tomik prozy poetyckiej młodego łotewskiego autora Karlisa Verdinsa (wydany niedawno przez wrocławskie wydawnictwo Biuro Literackie) to edytorskie cacko, bibelot. Jak zresztą i inne tomy tej oficyny. Na okładce Kanapeczki jest poczyniony delikatną kreską rysunek – nieco à la David Hockney, czy może Andy Warhol. uwaga, rozwiązanie naszego audiotele!  

Najlepszym momentem książki jest scena, w której chłopaki z branżowego obozu przebierają się za dziewczyny i w takich strojach idą do wiejskiej pijalni piwa. Nie wiem, czy autorka miała świadomość, że tworzy idealnie queerową sytuację, która zawiera w sobie olbrzymi ładunek wywrotowy i rewolucyjny... - zachęcamy do lektury recenzji książki, a dla zainteresowanych - konkurs!  

Obrzydliwa, gejowska, śliska, urokliwa, zła literacko, niezdrowo pociągająca, brutalna, pasjonująca, ohydna, egzotyczna - to tylko kilka z określeń wypisanych przeze mnie z rozmaitych recenzji "Lubiewa" Michała Witkowskiego, które ukazały się w prasie. Jednym się podoba, inni - jak Dariusz Nowacki z "Wyborczej" - rzucają gromami, jeszcze inni piszą o rosnącym obrzydzeniu w trakcie czytania, ale koniec końców chwalą i przypinają łatki: że oto rodzi się "polski Genet", że przez materiał literacki prześwituje Białoszewski, spomiędzy liter na czytającego patrzy spod oka Gombrowicz, a może nawet Pasolini. Tymczasem Witkowski to Witkowski, młody - zdolny z Wrocławia, który, jak zapewniał na spotkaniu w "Paradise Lost", napisał "Lubiewo" dla siebie, bo podobnych lektur próżno szukać w księgarniach.