L. Friedland, Tajemnice gabinetu lekarza (pamiętniki wenerologa). Z przedmową prof. B.N. Cholcowa, Warszawa 1935.
Doktor Lew Siemionowicz Friedland (1888 – 1960) był rosyjskim lekarzem wenerologiem, pisarzem i popularyzatorem medycyny. W 1927 r. opublikował w Leningradzie (Petersburgu) swą pierwszą i jednocześnie najpopularniejszą książkę zatytułowaną За закрытой дверью. Записки врача-венеролога (pol. dosłownie: Za zamkniętymi drzwiami. Zapiski lekarza wenerologa). Ukazała się ona nakładem dziennika „Красная Газета” („Czerwona Gazeta”), przy czym jej drugie, poszerzone wydanie przyniosło autorowi najpierw powodzenie, a następnie kłopoty. W ciągu dwóch lat książka była wznawiana w Leningradzie, Dniepropietrowsku, a nawet w Rydze. W 1929 r. ukazał się w Tallinie jej przekład na estoński, a w Warszawie przekład na język jidysz. Jednakże pomimo międzynarodowej popularności (a może w związku z nią) już w 1930 r. publikacja została zakazana w Związku Radzieckim.
Polski przekład książki, autorstwa Leona Nowińskiego, zatytułowany Tajemnice gabinetu lekarza (pamiętniki wenerologa) ukazał się w Warszawie w 1935 r. w wydawnictwie Minerwa. W pierwszym rozdziale, noszącym tytuł Spaczone formy, Friedland przedstawił nie tylko własne obserwacje i przemyślenia oraz tradycyjne poglądy odnoszące się do homoseksualności, ale także wyniki naukowych dociekań zmierzających do ustalenia genezy zjawiska i opracowania metod terapeutycznych.
Prezentowane skany pochodzą z książki znajdującej się w zbiorach P. Fijałkowskiego.
Jeszcze tylko do końca miesiąca rozliczamy się z podatków. Jak zwykle wczesną wiosną w przestrzeni publicznej zadomawia się On, słynny, wszechobecny... jeden procent.
Zazwyczaj wstaje wcześniej ode mnie, bo taką ma pracę. Budzi mnie zawsze dźwięk wody z prysznica, który odkręca około szóstej trzydzieści. Leżę z otwartymi oczami i zastanawiam się, co dziś ciekawego spotka mnie za tą cienką granicą, zakreśloną ciepłem naszej pościeli. Co interesującego czeka nas za nieco mocniejszą granicą, wyznaczoną przez drzwi mieszkania. Zawsze wiedziałem, że moje życie będzie ciekawe, no i proszę, nie pomyliłem się. Czasem zastanawiam się, czy przypadkiem sam nie sprowokowałem losu, ale jakoś nie potrafię sobie odpowiedzieć na to pytanie w sposób, który by mnie zadowolił. Zresztą… każdy dzień upewnia mnie w przekonaniu, że chyba jednak gwiazdy też maczały w tym palce.