Teokryt, Utwory Teokryta (idylle i epigramaty). Przetłumaczył, wstępem i przypisami objaśnił Kazimierz Kaszewski, Warszawa 1901.
Piszący w I połowie III w. p.n.e. Teokryt należał do najwybitniejszych poetów hellenistycznych, a wątki homoerotyczne odgrywały w jego twórczości bardzo ważną rolę.
Wymowa utworów Teokryta była dla nowożytnych tłumaczy dużym problemem. Autor prezentowanego zbioru, krytyk i tłumacz Kazimierz Kaszewski (1825-1910), opatrzył jeden z tekstów komentarzem, że „nie wychowani na >Biesiadzie< Platona nie możemy pojąć tej miłości jednopłciowej; lecz jakże byśmy cenili ten wiersz, gdyby się stosował do osoby różnopłciowej”. Epoka wymagała od tłumacza zdystansowania się do homoerotyzmu, a jednocześnie ów „niezrozumiały dla naszych pojęć temat i niesympatyczny” znajdował wciąż nowych odbiorców.
Z przekładów Kaszewskiego, wydanych w 1901 r. przez firmę Edwarda Wendego, prezentujemy dwa utwory: XXIX. Rozżalony i XXX. Nie ma rady.
Książka w zbiorach Pawła Fijałkowskiego.
Pojawiła się znienacka. Nikt jej nie ogłaszał, nikt nie przypuszczał, że się w ogóle ujawni. Ot, taka nowa świecka tradycja. Rozwiązanie konkursu! 
(...) Właśnie całkiem przypadkiem kolega z pracy powiedział, że homoseksualizm jest chorobą i tacy ludzie powinni pozostać w głębokim ukryciu. Nie rozumiem takich ludzi. Ciekawe, czy gdybym nie był gejem, to czy tak samo bym patrzył na te sprawy. Chyba porozmawiam z nim na ten temat. Zbyt wiele mnie kosztowało zrozumienie, poznanie, zaakceptowanie mojego gejostwa bym miał się teraz bać. Nawet nie wiecie jak to jest czuć się innym, słyszeć żarty o dupciach, przegiętych ciotach i mieć przy tym wszystkim szacunek do samego siebie. Mi się udało. Nie wstydzę się swojego gejostwa, ale tez nim się nie epatuje - nie dlatego, ze boje się takich gości jak ten kolega z pracy, ale chce normalnie żyć.