Publius Ovidius Naso, Przemiany, tłum. Bruno Kiciński, Warszawa-Kraków-Lublin [1921].
Przemiany, znane także pod tytułem Metamorfozy, są najważniejszym dziełem rzymskiego poety Owidiusza (43 r. p.n.e. – 17 lub 18 r. n.e.). Na język polski tłumaczono je wielokrotnie począwszy od II połowy XVI w. Trwałe miejsce w polskim piśmiennictwie zajął przekład klasycystycznego poety i publicysty Brunona Kicińskiego (1797- 1844), wydany po raz pierwszy w Warszawie w latach 1825-1826.
W 1921 r. ukazała się skrócona wersja tekstu Kicińskiego w opracowaniu Jana Czubka. Z niej zaczerpnęliśmy fragment przedstawiający historię Narcyza. Zawiera on na wstępie wątek Terezjasza, który według współczesnego przekładu Anny Kamieńskiej „znał smak obu miłości”.
Do reprodukcji tekstu dołączamy fotografię pomnika Owidiusza w Konstancy (starożytnym Tomis), miejscu śmierci poety.
Materiał w zbiorach Pawła Fijałkowskiego.
Kliknij aby powiększyć obrazek
Od ilu to lat łączy ich miłość, wspólne posłanie, chleb i wino, i walka. Biesiady przy dźwiękach aulosu i opowieści o dawnych bohaterach. Sen w ramionach znaczonych bliznami i bój ramię przy ramieniu. Aż do bólu wytęża Diokles mięśnie i siły, a z ukochanego krew ucieka do ziemi, spragnionej wojennej ofiary. Resztką woli spojrzy jeszcze na Dioklesa i spotkają się ostatni raz ich oczy, nim je Tanatos mgłą śmierci zasnuje. 
Piętnaście lat temu obudziliśmy się, w ponoć wolnej, ojczyźnie, w której zapanować miały prawo i sprawiedliwość, równość, i demokracja. Nadzieja na zmianę losu - niczym latarnia morska - zaświeciła też na tęczowym horyzoncie dla kilku milionów gejów i lesbijek. Wesoły wschód słońca miał położyć kres ich długiej egzystencji w pogardzanym klozecie. W piętnaście lat później musimy jednak spojrzeć prawdzie w oczy. Homoseksualiści w Polsce są nadal obywatelami drugiej, albo nawet trzeciej kategorii. Podlegamy ciągle presji, segregacji, stygmatyzacji i dyskryminacji.