Książka jezuickiego polemisty Andrzeja Wargockiego Apologia przeciwko luteranom, zwinglianom, kalwinistom, nowokrzczeńcom (Kraków 1605), zarzucająca ewangelickim duchownym Janowi Kalwinowi i Teodorowi Bezie m.in. uprawianie „sodomii”, jest typową publikacją o charakterze antyprotestanckim. Wargocki postawił sobie za cel ukazanie przywódców Reformacji jako ludzi złych, a głoszonych przez nich poglądów jako błędne, wynikające właśnie z cielesnego upadku.
Wprawdzie nasza wiedza o życiu intymnym reformatorów chrześcijaństwa jest bardzo skromna, a nieliczne informacje na ten temat często rodzą różne wątpliwości. Nie jest jednak dla nas w tym przypadku ważne to, czy Jan Kalwin i Teodor Beza byli ludźmi hetero-, bi-, czy homoseksualnymi, lecz to, jak postrzegano homoseksualizm w Polsce przełomu XVI i XVII w., czyli Złotym Wieku Rzeczypospolitej szlacheckiej. Mamy tu bowiem do czynienia z jedną ze starszych i obszerniejszych wzmianek o homoseksualizmie w piśmiennictwie polskim.
Eksponat udostępniony do publikacji przez osobę, która zastrzega sobie anonimowość.
Nie milkną echa publikacji Michała Witkowskiego. Większość znaczących gazet ukazujących się w Polsce nie przeszła obojętnie obok powieści wrocławskiego geja-pedała. O "Lubiewie" pisały m.in. Gazeta Wyborcza, Przekrój, Polityka i Trybuna. Także portale gejowskie i lesbijskie wzięły w obroty Witkowskiego i jego powieść. Nadal toczą się dyskusje – czy Lubiewo jest za czy przeciw gejom? 