Książka jezuickiego polemisty Andrzeja Wargockiego Apologia przeciwko luteranom, zwinglianom, kalwinistom, nowokrzczeńcom (Kraków 1605), zarzucająca ewangelickim duchownym Janowi Kalwinowi i Teodorowi Bezie m.in. uprawianie „sodomii”, jest typową publikacją o charakterze antyprotestanckim. Wargocki postawił sobie za cel ukazanie przywódców Reformacji jako ludzi złych, a głoszonych przez nich poglądów jako błędne, wynikające właśnie z cielesnego upadku.
Wprawdzie nasza wiedza o życiu intymnym reformatorów chrześcijaństwa jest bardzo skromna, a nieliczne informacje na ten temat często rodzą różne wątpliwości. Nie jest jednak dla nas w tym przypadku ważne to, czy Jan Kalwin i Teodor Beza byli ludźmi hetero-, bi-, czy homoseksualnymi, lecz to, jak postrzegano homoseksualizm w Polsce przełomu XVI i XVII w., czyli Złotym Wieku Rzeczypospolitej szlacheckiej. Mamy tu bowiem do czynienia z jedną ze starszych i obszerniejszych wzmianek o homoseksualizmie w piśmiennictwie polskim.
Eksponat udostępniony do publikacji przez osobę, która zastrzega sobie anonimowość.
Czuję się passe. Daleko mi do bycia trendy, glamour, jazzy czy jak się to teraz mówi. Nie wypełniam standardów bycia porządnym gejem. Gej przecież powinien być rozwiązły, niestały, powinien marzyć o co najmniej 500 partnerach... 
To ogromny szok dowiedzieć się, że moje dziecko jest orientacji homoseksualnej. I to bez względu na to, czy jest się matką czy ojcem, czy ma się syna czy córkę, czy się coś podejrzewało, czy wiadomość ta spadła jak grom z jasnego nieba. Najczęściej uczucia, które nami targają są bardzo silne i często sprzeczne. Z początku nie da się o tym mówić bez łez czy złości. Choć czasami wydaje się, że coming-out przychodzi łatwo, to zapewniam, że żadna matka ani ojciec nie czekają aż ich dziecko przyzna się do innej orientacji.