Tadeusz Żeleński-Boy, Przedwiośnie?, „Kurier Poranny”, t. 51, 1927, nr 312 (10 listopada)

Wygląda na to, że jesteśmy świadkami historycznej chwili w polskim parlamentaryzmie. Wszystko wskazuje na to, że w ławach sejmowych zasiądzie pierwsza osoba trakseksualna (i obecnie jedyna na świecie z tytułem posła) oraz jawny gej i aktywista.  

Przy okazji jednej z wielkich rocznic i tragedii dziękuje się tym, którzy walczyli. Czy jeśli w Afganistanie zginie gej czy lesbijka, to w telewizji zobaczmy trumnę, nad którą pochyla się jej partner/partnerka? Ubrany na czarno, poklepywany przez rodzinę i uspokojony ciepłymi słowami premiera i prezydenta? A może już tak było. Może zginęła tam osoba homoseksualna.  

Mieszkał na poddaszu i miał sąsiada. Miało być romantycznie, miał być śnieg na oknie, w letnie wieczory picie wina i oglądanie zachodów słońca. Było zwyczajnie. Po lewej stronie synagoga, pod kamienicą ruchliwa ulica. Na synagogę spoglądał jak na każdy inny budynek. Był żydem, żydów nie obsługują. Od początku odkąd zaczął samodzielnie myśleć wiedział, że cała ta wiara to coś zdradliwego i nieprawdziwego. Modlił się. Modlił się do swojego własnego boga. Boga, który rozumiał każdą jego komórkę i gen, boga nielubiącego Niemców, i lubiącego gejów.