Walter Pater, Wybór pism, Lwów 1909.

... Oraz mały przewodnik LGBT po Wiedniu A. D. 2009  

Kilka dni temu na homiki.pl, a jeszcze wcześniej na portalu Gejowo opublikowany został tekst Walpurga pt. ”Organizacje, garstka studentów i... rzesza roszczeniowych gejów”.Autor w nieco dramatycznym stylu pyta się „Gdzie są polscy geje i polskie lesbijki?”. Szukając powodów małego zainteresowania warszawskim Wiecem Wolności odnajduje je pośród organizatorów, „naszych przeciwników”, lecz przede wszystkim wśród nas samych – homoseksualistów. Trudno się nie z godzić z tym poglądem. Faktycznie, wszelkie akcje mające służyć poprawie sytuacji mniejszości seksualnych w Polsce są zazwyczaj organizowane przez tych samych ludzi i te same osoby biorą w nich udział. Na pewno jednak nie można zgodzić się z podawanymi przez Autora przyczynami takiego stanu rzeczy.  

Dawno, dawno temu, w czasach, które pamiętają tylko pedały i ciotki emerytki a małolaty znają z opowiadań i ewentualnie z powieści Michała Witkowskiego, w latach, gdy funkcjonowały pełna parą pikiety (przenośnie) i sauny zwane łaźniami parowymi (dosłownie), parki i obskurne lokale, wątpliwe urodą dworcowe poczekalnie i publiczne ubikacje - w tych jakże dziwacznych i egzotycznych miejscach pedalskiego występku i zbrodni pojawiali się młodzi chłopcy, luje (luj to sens życia, luj to byczek, pijany byczek, męska hołotka, żulik, bączek, chłopek, który czasem wraca przez park albo pijany leży w rowie, na ławce na dworcu1), na widok których przebywający tam często całymi dniami starsi i szpetni 40-letni (i więcej) brzuchaci panowie ślinili się lubieżnie.