Walter Pater, Wybór pism, Lwów 1909.

Dawno, dawno temu, w czasach, które pamiętają tylko pedały i ciotki emerytki a małolaty znają z opowiadań i ewentualnie z powieści Michała Witkowskiego, w latach, gdy funkcjonowały pełna parą pikiety (przenośnie) i sauny zwane łaźniami parowymi (dosłownie), parki i obskurne lokale, wątpliwe urodą dworcowe poczekalnie i publiczne ubikacje - w tych jakże dziwacznych i egzotycznych miejscach pedalskiego występku i zbrodni pojawiali się młodzi chłopcy, luje (luj to sens życia, luj to byczek, pijany byczek, męska hołotka, żulik, bączek, chłopek, który czasem wraca przez park albo pijany leży w rowie, na ławce na dworcu1), na widok których przebywający tam często całymi dniami starsi i szpetni 40-letni (i więcej) brzuchaci panowie ślinili się lubieżnie.  

Zły gej nie uśmiecha się ciągle. Nie pomaga swojej hetero przyjaciółce w problemach z mężczyznami. Nie potrafi być bardziej empatyczny, niż zwykły chłopak z blokowiska. Zły gej nie lubi swojej babci, a powinien. Niedobry gej nie godzi zostać się po godzinach, bo choć nie ma nie ma ani dzieci, ani żony, to posiada swojego partnera lub playstation, na którym chce pograć czy cokolwiek innego. Taki niewdzięczny gej nie powinien głośno mówić, że był na urlopie ze swoim chłopakiem. A już taki bardzo, bardzo bezczelny nie może głośno mówić, że jest szczęśliwym gejem.  

Politycy wszelcy, zwłaszcza w Polsce, okazują się ostatnio ekspertami we wszystkim oprócz tego, co się tyczy ich własnej roboty. Dzieje się tak również dlatego, że polityką zaczynają się zajmować ludzie, którzy do tej pory parali się - przykładowo - rolnictwem, albo w ogóle nie wiadomo czym, wskutek czego wylądowali w „Samoobronie”.