Ulotka ta była przypuszczalnie pierwszym adresowanym do własnego środowiska dokumentem opublikowanym przez Warszawski Ruch Homoseksualistów. Została powielona na kserokopiarce i była kolportowana w maju 1987 r. przez członków ruchu, nie tylko w Warszawie.
Zabytek znajduje się w zbiorach Pawła Fijałkowskiego.
W mediach, w prasie, w publikacjach socjologicznych czy w literaturze lub w codziennych rozmowach coraz częściej pojawia się i nieustannie popularyzuje wyrażenie „kochający inaczej”. We współczesnym języku stało się ono modnym hasełkiem, którego pozorna neutralność pozwala pseudo-liberałom na deklarację swoich dwulicowych, quasi-tolerancyjnych poglądów. Użycie tego ładnego zwrotu zwykło uważać się za świadectwo społecznej i mentalnej akceptacji zjawiska homoseksualizmu, które w ten sposób zdobyło nowe określenie, będące, zdaniem wielu, przyjemnym eufemizmem. 
Od niedawna coraz większą popularnością cieszą się blogi, czyli internetowe pamiętniki. Jakiś czas temu przeglądałem niektóre strony i natknąłem się na wypowiedź o zmanierowanych gejach. Autor dzieli homoseksualistów na gejów, którzy są w porządku, bo nie obnoszą się ze swoim homoseksualizmem i na „spedalone cioty”, co zachowują się jak kobitki i już samym wyglądem zdają się krzyczeć „Patrzcie! Jestem gejem!”. Dodaje też, że sam jest heteroseksualny, ale ma znajomego geja, który myśli podobnie jak on i również uważa, że tacy przegięci geje psują tylko wizerunek mniejszości seksualnych i są przyczyną całej dyskryminacji.