Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Krystalizacje, Warszawa 1937.

UWAGA: wersja dla gejów, jeżeli jesteś lesbijką, przejdź tu Czy potrafisz podejść do lustra, popatrzeć sobie w oczy i powiedzieć: "tak, jestem gejem"? Czy może wstydzisz się swojej tożsamości, kryjesz ją głęboko nawet przed samym sobą? Jak się czujesz , kiedy twoi znajomi, koledzy ze szkoły, uczelni, pracy w żartach lub - co gorsza - w wyzwiskach mówią o kimś "ciota", "pedał" albo "cwel"?  

„Przez trzy miesiące byłam homoseksualna. A właściwie przez trzy miesiące sądziłam, że jestem nieuleczalnie chora. Byłam naprawdę tym dotknięta, nie miałam żadnych złudzeń. Test okazał się pozytywny. Zaczęłam się angażować”, wyznaje w pierwszym akapicie swojej autobiograficznej powieści Christine Angot, francuska pisarka-skandalistka. Te snute na blisko dwustu stronicach wyznania zapewniły jej Kazirodztwu status bestselleru we Francji, u nas zaś wzbudziły mieszane odczucia krytyki. Skądinąd słusznie – nie jest to książka łatwa i jednoznaczna w odbiorze, a wiele też każe przypuszczać, że nie była ona książką łatwą do napisania. Choć, kto wie...?  

Poznański marsz miał być gestem solidarności z osobami dyskryminowanymi ze względu na orientację seksualną, płeć, przynależność etniczną, religię, a także z osobami niepełnosprawnymi. Tolerancji i równości wystarczyło jedynie na 200 metrów. Potem byli pseudokibice, skinheadzi, jajka, kamienie, wulgaryzmy. Interweniowała policja. Aresztowano dziesięciu bandytów. W Marszu Równości brał udział nasz homikowy przyjaciel Rafał. Dla niego, jak i zapewne dla pozostałych uczestników było to bardzo emocjonujące przeżycie. Dowodem niech będzie zapis rozmowy jaką odbyłem z Rafałem przez Gadu-Gadu (pisownia i składnia oryginalna).