W poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej (1891-1945) znajdujemy subtelnie zarysowane wątki homoerotyczne. Trzeba jednak przyznać, że wypowiadała się ona na ten temat w sposób znacznie bardziej śmiały niż większość współczesnych jej homoseksualnych twórców.
Byłem na dyskotece i miałem doła. Łzy zasoliły moje Martini z wódką, a to mnie jeszcze bardziej dobiło. Słone Martini powodują, że chce mi się wyć. I jeszcze ta muzyka. Czyż monotonne rytmy house nie stanowią odzwierciedlenia głębokiej monotonii mojego istnienia? Mój nastrój przypominał powieści Kafki. A najgorsze, że nie wiedziałem właściwie, dlaczego. Moi przyjaciele miewali podobnie: w regularnych ostępach czasu zapadali się bez żadnego właściwie powodu w otchłań melancholii. Zapewne geje tak już mają, że od czasu do czasu z niewyjaśnionych powodów skłaniają się do ponuractwa i smutku. 
